Осы аптада екі ерекше адам — Феликс Баумгартнер мен Фауджа Сингх дүниеден өтті.
Екеуінің өмір жолы екі түрлі болғанымен, тағдыры оларды «Ажал айла таптырмас» деген бір ғана шындықпен тоғыстырды.
Феликс Баумгартнер — адам баласының шегін шексіздікке ұмтылдырып, 2012 жылы Жер стратосферасынан — 39 шақырым биіктіктен — парашютпен секіріп, дыбыс жылдамдығынан да асып кеткен жан еді. Ол аспанмен сырласқан, ауырлықты жеңген, көзсіз ерлікке барған адам ретінде тарихта қалды.
Бірақ… өмірден ол бассейнге құлап, жүрегі тоқтап, қапыда кетті.
Техникаға сенген сәтте — дене емес, тағдыр сыр берді.
Фауджа Сингх — өмірінің алғашқы бес жылында жүре алмаған жан. Бірақ кейін жүріп қана қоймай, жүгіріп кеткен.
89 жасында марафонға қатысып, 101 жасында соңғы қашықтығын жүгіріп өткен. Ол — болмыстың күшімен, жігердің тегеурінімен уақытты артқа тастаған тірі аңыз. Алайда оны да жол үстіндегі көлік басып кетті. Қарияны — ғасырдан асып, марафон мәресіне жеткен адамды — қарапайым жолда ажал тосып тұрған.
Екеуінің де өлімі — еріксіз ойға жетелейді. Адам мүмкін еместі мүмкін ете алады. Ол тауды еңсереді, биікті бағындырады, шектен асады.
Бірақ өмірдің өзі — шек. Адам — рухани алып болса да, ажалдың алдында әлсіз.
Феликс пен Фауджа — адам ерік-жігерінің символына айналған тұлғалар.
Олардың өлімі- ажал адамды тек биікте немесе жолдың шетінде емес, ол — кез келген сәтте, кез келген бұрышта күтетінін көрсетіп кетті.
Сондықтан да «ажал айла таптырмас» деген қазақ мақалы бекер айтылмаған. Қанша жерден қуат-күшке, даңқ пен жігерге ие болсаң та, бір сәттің, бір қадамның, бір демнің ішінде бәрі тоқтауы мүмкін.
Тіршілікке тәубе, әр сәтке шүкір.
Адам өмірінің ең үлкен ерлігі — күн сайын тірі ояну.
Автор: Өмір Шыныбекұлы
